Powietrze zawiera pewną ilość wilgoci, która w przypadku układów sprężonego powietrza byłaby tłoczona pod wysokim ciśnieniem, a więc przy dużej gęstości, do urządzeń odbiorczych. Uwzględniając, że w większości przypadków systemy pneumatyczne działają w trybie ciągłym (w takim układzie pracy są najsprawniejsze, ze względu na konieczność wcześniejszej kompresji powietrza przed jego użytecznym zastosowaniem), podatność na wilgoć jest szczególnie duża. Z tego względu sprężarki są zaopatrzone w osuszacze, których rola polega na wytrąceniu wilgoci z powietrza.

Występuje kilka typów osuszaczy. Najpopularniejsze są osuszacze kondensacyjne, zwane także chłodniczymi. Ich zasada działania wykorzystuje efekt skraplania przy niskiej temperaturze. Sprężone powietrze, po schłodzeniu, prowadzone jest dodatkowo przez system filtrów separujących resztki wilgoci oraz olejów, które dostają się do powietrza w toku kompresji. Innym sposobem osuszania jest adsorbcja. Polega ona na przeprowadzeniu powietrza przez czynnik adsorbcyjny, najczęściej żel lub specjalny filtr, na którym osiada woda.

Jeszcze inny rodzaj osuszaczy wykorzystuje absorbcję, zjawisko zbliżone do adsorbcji, z tą różnicą, że czynnik absorbujący – w przeciwieństwie do adsorbenta – pochłania wilgoć i ją w sobie magazynuje, podczas kiedy adorbent jedynie stymuluje jej wytrącanie z powietrza. W obu przypadkach czynnik aktywny – adsorbent lub absorbent – wykorzystywany jest w cyklu zamkniętym i podlega ciągłej regeneracji. Stosunkowo mało popularnym rozwiązaniem są osuszacze membranowe. Powietrze jest w nich osuszane dzięki zastosowaniu polimerowej membrany przepuszczającej cząsteczki wody i odprowadzającej ją na zewnątrz układu dzięki systemowi włókien. Jest to rozwiązanie wymagające czystości czynnika powietrznego, ale zarazem ciche i ekonomiczne. Podsumowując - sucha pneumatyka tylko z osuszaczami sprężonego powietrza!